www.wybrzezetysiaca.fora.pl

kumitee

Gdzie można je spotkać?
Wampiry żyją w każdym mieście. Problemem jest ich znalezienie gdyż nie afiszują się ze swoją tożsamością i nie będziesz wiedział z kim obcujesz. Wampiry dbają o swoją prywatność i nie wyjawią byle jakiemu śmiertelnikowi tego kim są.

Wampirza hierarchia.
Świat wampirów jest społecznością nader złożoną, nie-życie ma zupełnie inne tempo, niż chaotyczna krzątanina rodzaju ludzkiego. Bo gdzie musi się śpieszyć ktoś kto żyje 500 albo więcej lat i ma przed sobą całą wieczność? Jednakże i te mroczny świat posiada pewne zasady nie zawsze łatwe do zaakceptowania. Ich złamanie karane jest nader surowo i najczęściej jest to Ostateczna śmierć. Zasady te nazywane są Tradycjami. Jest ich sześć i są to: Maskarada; Domena; Progenitura; Opieka; Gościnność i Destrukcja. Postaram się pokrótce nakreślić zarysy każdej z nich w miarę mojej skromnej wiedzy. Prawa te, tak dobrze strzeżone przed śmiertelnikami.

Pierwsza Tradycja - Maskarada : "Nie ujawnisz swej natury, tym co ze krwi nie są. Czyniąc tak, swego dziedzictwa się wyrzekasz." Jest to najważniejsza Tradycja jakimi kierują się wampiry i tak brzmi ona w oryginale. Często decydująca o ich "być, albo nie być". Pozwala ona na uzyskanie gwarancji, że żaden śmiertelnik nie pozna ich tajemnic, a tym samym nie będzie mógł im zagrozić. Każe ona wampirom ukrywać się przed oczami ludzi i nie zwracać na siebie zbytniej uwagi. Do jej powstania przyczyniła się szalejąca w tych czasach Inkwizycja, która obserwowała a następnie polowała na nieostrożne wampiry.

Druga Tradycja - Domena : "Domena twoją rzeczą jest. Szacunek tobie winni są wszyscy, kiedy w niej się znajdują. Podważać twego słowa nie wolno nikomu, kiedy we twojej domenie jest." Chociaż praktycznie rzecz ujmując, to tradycja ta chroni interesy potężniejszych, starszych wampirów, bo tylko one są w stanie utrzymać większe obszary pod swoją kontrolą. W wielu przypadkach Domenę posiada jedynie Najstarszy i zazwyczaj rozciąga się ona na całe miasto. Właśnie z tego powodu wybuchają między nim a anarchistami niekończące się konflikty.

Trzecia Tradycja - Progenitura : "Możesz być Ojcem jeno za przyzwoleniem Starszego swego. Jeśli innego stworzysz bez przyzwolenia Starszego, ty i potomek twój zgładzeni będziecie." Ta Tradycja ma dwie ważne funkcje- pierwsza to obrona wampirzej społeczności przed głodem. Bo wszak zbyt duża ilość wampirów na jednym obszarze mogła by sprawić, że brakłoby tak drogocennej dla nie umarłych krwi śmiertelników a tym samym zostałaby zagrożona Tradycja Maskarady. . Drugie znaczenie - to obrona starszych przed buntem młodszego pokolenia. Bo tworzenie potomków bez zgody starszyzny, mogło by się wymknąć spod kontroli i młodzi zyskali by popleczników i mogli by chcieć przewrotu. Tak więc Starsi mogą kontrolować i stosować prawo selekcji wobec "kandydatów" na nowych wampirów. Pozwolenie na stworzenie potomka wydaje najczęściej Najstarszy miasta. Jeśli wampir stworzy Dziecko bez jego pozwolenia to Najstarszy ma prawo zrobić z nim co chce. Wbrew pozorom nie zawsze zabija on Ojca i jego potomka- czasem zdarza się, że puszcza ich wolno, wyrzuca z miasta lub zabija tylko jednego z nich. Najczęściej w miastach tylko Najstarszy ma prawo do swobodnego tworzenia nowicjuszy- inni muszą go prosić o pozwolenie.

Czwarta Tradycja - Opieka : "Twymi własnymi dziećmi są ci, których sam kreujesz. Póki potomka swego spod opieki nie wypuścisz, rozkazywać mu będziesz w sprawach wszelkich. Jego zaś grzechy twoimi będą." Ta Tradycja zapewnia, zaznajomienie nowo powstałych wampirów z ich obowiązkami w wampirzej społeczności, zanim ich Stwórca, Ojciec je opuści i pozbawi swej opieki. Przez pierwsze kilka miesięcy czy nawet lat to Ojciec jest odpowiedzialny za poczynania swojego Dziecka i jego edukację. Tak więc jeśli młody wampir popełni jakieś wykroczenie to odpowie za nie nie on, a jego Stwórca. Zwolnienie Dziecka spod Opieki, jak również zdjęcie odpowiedzialności z Ojca, następuje w momencie przedstawienia go Najstarszemu miasta. Od tej pory oba wampiry są od siebie niezależni.

Piąta Tradycja - Gościnność : "Szanuj domenę cudzą. Kiedy w obce miasto przybędziesz, przedstawisz się temu, kto nim włada. Bez zgody jego nikim tam jesteś." Jest to Tradycja o szczególnym znaczeniu dla Najstarszego (tzn. dla wampira zarządzającego danym obszarem) - pozwala mu to łatwiej kontrolować jego domenę. Tradycja ta jest jak reguła dobrego wychowania - przed wejściem należy zapukać. Nadal jednak wielu członków Rodziny jeży się na samą myśl o tym, że muszą się "przywitać" i czasem odrzucają tą Tradycję. Nie trzeba chyba mówić że ten , kto nie skorzystał ze sposobności "poznania się" i zdenerwował tym Najstarszego powinien kryć się po kątach i pod żadnym pozorem nie zwracać na siebie uwagi, gdyż może się to dla niego fatalnie skończyć (zaczynając od oficjalnego poniżenia a na Krwawych Łowach kończąc).

Szósta Tradycja - Destrukcja : "Nie będziesz zabijał nikogo z rodzaju swego. Prawo destrukcji jeno Starszemu twemu przysługuje. Jeno najstarszy pośród was Krwawe Łowy zarządzić może." W praktyce najczęściej Krwawe łowy są dla danego obszaru ogłaszane przez Najstarszego, gdyż to on najczęściej jest najstarszym wampirem na danym obszarze.Tradycja ta daje kolejny atut do ręki Najstarszemu, gdyż to jego uważa się za najważniejszego wampira na terenie miasta. Tak więc tylko on ma prawo decydować o życiu i śmierci swoich podwładnych. Jeśli ktoś inny ogłosi Łowy, to większość wampirów nie odpowie na nie obawiając się gniewu Starszych i swojego Pana. Łowy są ogłaszane także wtedy gdy jakiś wampir złamie tradycje.

Charakterystyka.
Wampiry z reguły są wyjątkowo dumne i wyniosłe. Na śmiertelnych zwykle patrzą z pogardą, uważając się za wybrańców bogów, którzy obdarzeni zostali darem nieśmiertelności. Nie ma dobrych przedstawicieli tej rasy. Wampiry może i mają uczucia, w zależności od stopnia człowieczeństwa bądź jego brakiem. Między wampirami, które zakosztują swej krwi nawzajem zawiązuje się swoista więź, która pozwala im wyczuć się z dużej odległości, ponadto zdarza się, że przeczuwają swe nastroje nawzajem. Za moment śmierci uważa się chwilę przemiany. Wampiry są żywymi duszami w martwych ciałach. Ich ciała nie posiadają żadnych reakcji życiowych. Spożywana przez nie krew sprawia, iż nie starzeją się, a ich ciała wciąż pozostają takie same jak w czasie umierania.

Nie dostrzeżesz nigdy jak płuca wampira się poruszają. Starsze wampiry przez lata praktyki potrafią symulować oddychanie. Tak samo jak nie posiadają pulsu. Krew w ciele wampira nie płynie wszak serce nie pracuje to i jak ma być wyczuwalny puls? Dlatego nie można otruć wampira bo trucizna się nie rozprowadzi po całym ciele tylko po pewnym czasie zniknie tak samo jak krew, którą wypija.

Wampiry odżywiają się wyłącznie krwią. Inne potrawy im nie smakują bo kubki smakowe nie działają i zwykłe pożywienie jest dla nich niesmaczne. Jeśli chodzi o picie alkoholu to tez przeciwwskazań nie ma. Jeśli więc jakiś wampir zechce się "upić", jedynym sposobem jest zapolowanie na kogoś, kto właśnie jest pijany.

Wampiry są bezpłodne. Za to akty seksualne są dla nich dość przyjemnym doznaniem. Jednak spijanie krwi wyzwala w wampirach rozkosz, przyjemność porównywalną, a niejednokrotnie nawet większą, niż ekstaza wynikająca ze stosunków cielesnych.

Posiadają odbicie w lustrze. Jednak inkwizycja posiada czar specjalnie przeznaczony dla wampira. Mogą ukazać jego prawdziwe oblicze.

Szczenię zwie się do 50 roku życia. Młodego wampira zwie się od wieku 51 do 300 lat. Starszy powyżej 300 lat.

Nieprawdą jest, że wampiry opanowują sztukę lewitacji czy telekinezy. Nie zamieniają się w nietoperze czy też mgłę. Kłamstwem również jest wierzenie, jakoby świątynie, modły, czy dewocjonalia mogły sprawić wampirom krzywdę.
Wiek wampira liczy się od dnia przemiany.
Wampir starszy potrafi zmienić się w coś podobnego do gargulca. Mało kto potrafi opisać ich wygląd gdyż nikt nie przeżywa spotkania z tą formą wampira.

Przemiana w gargulca.
Tą umiejętność wampir osiąga gdy ukończy trzysta lat swego życia. Zmiana w ta formę zachodzi dość szybko. Jest to możliwe dlatego iż we krwi każdy wampir ma domieszkę krwi demona.
Każdy wampir w tej formie jest podobny, różnią się małymi detalami. Dwa metry wzrostu, posiadają skrzydła które rozpościerają się na długość czterech metrów i są podobne do skrzydeł nietoperza, stad mówi się iż wampiry są jak nietoperze. Kły ujawniają się i są długie oraz ostre, wystają zza warg. Rysy twarzy zanikają, wzrok drapieżnika z czerwonymi oczami. Dłonie a szczególnie palce zamieniają się w szpony, którymi z łatwością rozdziera ofiarę. Skóra staje się twarda i jest ich pancerzem. Ogon, który również wyrasta jest długi i zakończony ostrym trójkątem. Człowieczeństwo zanika całkowicie w tej formie. Ujawnia się tylko zew mordu i picia krwi. Czym starszy wampir może w pewnym stopniu kontrolować długość zmiany. Ogólnie w tej formie wampir wytrzyma około godziny. Zużywa na to wiele sił i musi się wrócić do normalnego wyglądu.
Gargulec jest o wiele bardziej silniejszy i szybszy niż wampir w postaci swej rasy śmiertelnej. Do tego latają. Choć nie daleko bo ogranicza ich czas wytrwania w tej formie.

Spijanie krwi.
Pół niebianin - Są jedyną rasa gdzie ich krew jest wręcz śmiertelna dla wampira. Dziwne by było stworzenie wampira ze skrzydłami.
Wilkołak - Jeśli nie wypiją jej za wiele to im nie zaszkodzi. Gdy już trafi się łasy osobnik na krew wilkołaka to dość długo będzie tego żałował. W ciele wampira zachodzi wtedy walka krwi i cierpi przez kilka tygodni. Również nie jest możliwa przemiana wilkołaka w wampira.
Pół demon - Nie jest zagrożeniem dla wampira ich krew. Choć zbytnio im nie smakuje. Gorzka i paląca jest.
Inne wampiry - Wampir, który zakosztuje krwi innego wampira, nie uśmiercając go przy tym, zawiązuje swoistą więź pomiędzy sobą, a wampirem, którego krwi spróbował. Odczuwa jego stany emocjonalne, a nawet i bodźce takie, jak ból, osłabienie, czy podniecenie. Jeden wampir może zabić drugiego wampira wysysając z niego całą krew, wówczas sam dostarcza swojemu organizmowi dużej dawki adrenaliny. Jest nad wyraz pobudzony, chwilowo wzrasta również jego siła, szybkość i wytrzymałość. Niestety nie na dłużej, niż jedną noc.
Inne rasy - Nie zaobserwowano szkodliwego działania krwi.
Zwierzęta - Krew jakiegoś zwierzęcia może na chwilę zaspokoić głód wampira. Jednak nie da się wyżyć na ich krwi. Wampir musi od czasu do czasu spić krew z jakiejś osoby. Starsze wampiry mogą się obyć do trzech dni bez krwi człowieka czy innej rasy lecz młode wampiry co noc muszą się żywić.
Jeśli żywa istota napije się krwi wampira to nie zostanie przemieniona. Krew wampira już w niewielkiej ilości, kilka łyków, wyostrza zmysły. Pozwala widzieć w nocy. Większe ilości mogą sprawić, że człowiek się zatruje. W zależności od ilości spożytej krwi skutkiem może być oślepnięcie, częściowy paraliż, a nawet śmierć. Jeżeli człowiek więcej niż dwa razy zakosztuje wampirzej krwi niemal pewne jest, że się uzależni. Będzie dążył do spożywania jej jak najczęściej. Brak tej substancji u uzależnionego powoduje napady agresji, później majaki. Po dłuższym czasie może dojść nawet do prób zagłuszenia głodu ludzką krwią.

Wygląd.
Jak go rozpoznać? Jest to dość trudne jako że wampir nie ma żadnych wyraźnych oznak swej "osobowości". Wygląda jak zwykły człowiek, tyle że jest bardzo blady. Jego zęby nie muszą być wcale widoczne, gdyż większość wampirów posiada możliwość "chowania" swych kłów poprzez wsunięcie ich. Wyglądają na tyle ile miały w momencie przemiany. To samo tyczy się oczy, włosów, blizn, wzrostu itd. Jedynie kilka cech wyostrza się po zmianie w wampira. Włosy nie rosną, a jeśli je zetnie po jednej nocy wracają do poprzedniej długości. Skóra staje się blada.Ciało takiego krwiopijcy jest zazwyczaj bardzo chłodne (chyba że akurat się najadł). Nie posiadają skrzydeł. Wzrok nabiera swoistego blasku, dla człowieka niewidoczne, a dla innego wampira poznawalne. Ubierają się tak jak im gust dyktuje.

Zdolności:
- Wyostrzone zmysły. Wampiry doskonale słyszą, czują oraz widzą w nocy. Ciemność nie jest dla nich ograniczeniem, a wręcz atutem.
- Zwiększona szybkość. Mają duży refleks, potrafią się poruszać wręcz bezszelestnie i wiele szybciej, niż zwykły śmiertelnik.
- Wytrzymałość na ból. Wampir cechuje się tym, że każdą ranę odczuwa o wiele mniej, niż śmiertelny. Dla nich ból musi być takim, który zabiłby śmiertelnego, by odczuli go naprawdę intensywnie.
- Przyspieszona regeneracja. Rany regenerują się znacznie prędzej, niż jest to w przypadku śmiertelnego. Poważniejsze, jak np. utrata kończyny, mogą się regenerować od kilku do kilkudziesięciu, a nawet kilkuset lat.

Ograniczenia:
- Niemożność przebywania na słońcu. Już kilka sekund potrafi chwilowo oślepić wampira, kilka minut trwale oślepić. Jeżeli wampir dalej wystawia swe ciało na światło słoneczne dochodzi do rozległych i bolesnych oparzeń. Po ok. pięciu minutach na pełnym słońcu, wampir zwyczajnie spala się.
- Podatność na srebro jest nieco mniejsza, niż u wilkołaków. Wampir zraniony srebrnym ostrzem odczuwa to o wiele intensywniej, niż ranę zadaną innym metalem. Zranienia te goją się o wiele wolniej.
- Podatność na ogień. Wampiry są istotami niesamowicie podatnymi na ten żywioł. Magia ognia zadaje im półtora raza większe obrażenia, niż zwykłemu człowiekowi. Wampirza skóra także wydaje się o wiele szybciej spalać, niż ludzka.
- Rany zadane magią czy bronią magiczną oraz szponami, kłami i innymi częściami ciała istot nadnaturalnych są ciężej leczone i dłuższy jest ich czas gojenia. Do tego bardzo bolesne.

Stosunek do innych ras:

Solidaryzują się - Tylko ze swoją rasą.
Jest obojętny - Drowów i Pół-demonów. Czasami wchodzi z nimi w komitywę - szczególnie, kiedy ma z tego wyraźną korzyść.

Unika - Ludzi biegających z czosnkowymi naszyjnikami, świętymi symbolami i modłami na ustach.(Są dla wampirów żałośni). Stronią również od pół-aniołów, elfów, wilkołaków, i tak można by tu umieścić wszystkie rasy, prócz drowów i pół-demonów/

Stosunek do łowców - Łowca zna wiele metod uśmiercenia wampirów. Nie, nie działa woda święcona, kołki i symbole religijne. Nie działa również czosnek, choć zdecydowanie stronią od jego zapachu, który wyjątkowo drażni ich wrażliwy zmysł powonienia. Wampira może zabić srebro, odcięcie głowy, długotrwałe wystawienie na słońce, spalenie oraz krew pół-anioła. Dlatego ich nie lubią.
Przemiana.
Wampir, który wybierze sobie potomka najpierw pozbawia go jego własnej krwi, potem daje swoją. Po kilku chwilach ciało umiera. Po podaniu swej krwi wampir czeka aż jego szczenię po dwóch dniach się ocknie. Niekiedy ten okres bywa dłuższy. To zależy od organizmu ofiary. Młode wampiry nie umieją panować nad swoim pragnieniem i niejednokrotnie czując zapach krwi rzucają się bezmyślnie na ofiarę, niczym wygłodniałe bestie. Ich głód jest ogromny.

Wszelakie podania mówiące o odwiecznej wojnie toczącej się między wampirami a wilkołakami to mit. Żyją na równej stopie co inne rasy. Do zatargów dochodzi dopiero wtedy gdy jakieś niesnaski się pojawiają.

Historia.
Magowie byli potęgą. Dla swoich celów wiele naturalnych sił potrafili naginać. Jednak było coś co nigdy nie ujarzmili. Czas. Nikt nie był nieśmiertelny. Umierali jak zwykli mieszkańcy. władali niepodzielnie tym światem a ich potęga nie miała sobie równych.
Zebrali się najwięksi magowie z każdej dziedziny. Ograniczenie długością życia powodowało poważne trudności w wielu dziedzinach, których poznanie wymagało przede wszystkim czasu. Jedynym godnym uwagi pomysłem, okazało się wydłużenie życia a nawet zrobienie go nieskończenie długim i na tym skupiła się cała społeczność magów. Ponieważ fundusze nie stanowiły problemu, w tajnych laboratoriach rozpoczęły się eksperymenty z przeróżnymi, długowiecznymi formami życia, poczynając od robactwa a na smokach kończąc. Niestety, ludzkie tkanki bardzo niechętnie przyjmowały te modyfikacje i powstawały przeróżne potworności, które często żyły jeszcze krócej niż oba gatunki osobno.
Ponieważ świat zwierzęcy nie dał oczekiwanych odpowiedzi na dręczące pytanie długowieczności, magowie na kolejnym spotkaniu postanowili sięgnąć do dziedziny niebezpiecznej i ogólnie zakazanej – do świata demonów. Nie wiadomo ile rodzajów zostało zbadanych a nawet całkowicie wytępionych ale w którymś momencie udało się w końcu uzyskać zadowalający efekt. Jeden z magów, Kartyliasz, wpadł na pomysł, aby siły życiowe demonów połączyć z ludzkim. Odłożył więc całkowicie skalpel i skupił się na magii. Wraz z młodym demonologiem przyzwali demona. No i pojawił się demon, Dripe bo tak się przedstawiła kobieta. Mężczyźni zawsze lubią popatrzeć na ładną kobietę i łatwiej ich jest sobie podporządkować. Dripe robiła za słodką i niewinną. Kartyliasz prosił o krew. Ona chwile pomyślała i zapytała po co im jej krew. Uczeń idiota powiedział dlaczego potrzebna im jej krew. Demonisko chwile się zamyśliło i pozwoliła upuścić krwi. Miała w tym swoje plany. Jej dzieci będą rozprzestrzeniać się na całym świecie i siać strach. Któż nie jest chciwy i nie chce żyć wiecznie bez chorób? Ona im to da, może wyglądało to na bezinteresowny datek ale następstwa będą tragiczne. Demon oddał swą krew i zniknął. Czekał na skutki głupoty i chciwości magów.
Kartyliasz przygotował napój, spisał testament a uporządkowanie badań pozostawił uczniowi. Oczywiście najważniejsza część nie została nigdzie zapisana, aby nie dostała się przypadkiem w niepowołane ręce. Kazał się zabić a uczeń miał napoić go napojem z krwią demona i innymi składnikami. Niedługo po podaniu eliksiru, esencja zaczęła przywracać go do życia. Kiedy ten proces, trwający kilka, bardzo bolesnych godzin, zakończył się, Kartyliasz stanął na nogi i zaczął badać efekty przy udziale i z pomocą ucznia, który sporządzał na bieżąco notatki. Obaj stwierdzili co następuje: praca serca ustała ale całe ciało było napędzane dzięki „wywarowi” z krwi demona, mag nie odczuwał standardowych dla jego wieku dolegliwości, był bardzo silny, wyostrzyły mu się zmysły i ogólne samopoczucie określał – Jakbym miał znowu 18 lat. Niestety, po dłuższych badaniach okazało się, że nie może władać magią, światło słońca pali mu skórę a w ciągu dnia jest słaby jak dziecko i zapada w letarg. Kolejne dni, a właściwie noce, przynosiły coraz to nowe odkrycia ale Kartyliasz zaczął słabnąć. Nie mógł się posilić, bo żadne pożywienie nie chciało mu przejść przez gardło, za to uczeń zauważył, że mag patrzy na niego w pewien specyficzny sposób. Nie wytrzymał powodowany głodem i zaatakował ucznia. Wyssał go z całej krwi. Poczuł się o niebo lepiej. Eksperymentował z sobą by następnie z wiekami stworzyć szczenięta. Po dziś dzień wampiry są zagrożeniem dla innych. Żyją w ukryciu. Spisały swe prawa i w zgodzie z nimi egzystują. Kartyliasz stał się nieśmiertelny jak tego pragnął. Jednak żądza zabijania i krwi wypierała z niego człowieczeństwo. Prawdopodobnie, przez wiele następnych lat Kartyliasz próbował odkryć sposób na odwrócenie procesu ale widocznie mu się to nie udało, bo po dziś dzień wampiry stanowią spore zagrożenie. Kartyliasz będąc już dość stary pewnego dnia nauczył się jak może zmienić postać. Zmieniał się w stwora, w gargulca. W tej postaci mówić nie potrafił i nie kontrolował siebie. Z czasem potrafił lepiej się kontrolować. Jednak pewnego dnia jego nieuwaga ściągnęła na siebie łowcę. Łowca wyuczony zabijać wampiry nie wiedział iż złowił sobie duży kąsek. Samego pierwszego wampira. Ale i choć Kartyliasz był stary to nie udało się mu przeżyć. Gdzie jego szczątki są? Nikt nie wie. Ale dzieci jego przekazują swój dar. Jego syn i wnuczka są najstarszymi wampirami i wrogami. Jedno z nich tworzy dla zabawy i nie przestrzega zasad a drugie pilnuje tradycji i stara się żyć wraz z śmiertelnikami.

Autor Tekstu: Sinea
Autor Poprawek: Fanriel